YANILGI

  Dev binalar arasında "yaşadığını sanmak" uğruna terk ettik bereketli topraklarımızı ve bir avuç toprak ile doldurduğumuz saksılarda kendimiz gibi tutsak bitkiler yetiştirdik. Kurudular anlam veremedik. Dal budak sardılar, eve barka sığdıramayıp kapı dışarı ettik. Göz ardı ettik rahat yaşamak uğruna kuruttuğumuz yeşili ve kirlettiğimiz tonlarca maviyi. 
  Doğanın bir parçası olup düşünemediğini, hissedemediğini sandıklarımıza zarar vermeden, onlarla birlikte yaşamı paylaşmak vardı; günden güne büyüyen cam ekranların ardındaki sanal yaşamlarla bütünleştik. İmrendik, kıskandık, nefret ettik; eleştirmeyi, kınamayı, insana güvenmemeyi öğrendik. Masumiyetimimizi sadece bedenlerimiz büyürken değil, şehirlerimiz gelişirken de yitirdik. Kalabalıklaştıkça bencilleştik, yalnızlaştık. Özümüzden uzaklaştıkça daha da fazlasını istemeye başladık. Aslında hiç ihtiyacımız olmayanı ve bazen hakkımız olmayanı isterken en temel haklarımızdan feragat ettiğimizi fark edemedik. Ezildikçe ezdik, sömürüldükçe sömürmeyi öğrendik. Ekmeğimize kan bulaştı, gözümüzü yumduk, yine de yedik. İlk kanlı lokmamızda biz, aslında insanlığımızı yitirdik. 
  Doğa mı? O artık öcünü alacağı günü, kıyameti bekliyor. 

DELİ YANKILAR

 Yazmaktan zor birşey varsa o da mum ışığında, saman kağıda yazmaktır herhalde. Üstelik sıcağın ve 3-5 bardak demli çayın uyutmadığı bir gecede. 
 Hareketli ve bir nebze stresli bir gün geçirilmiş, kafanın içi birbirini kovalayıp duran düşüncelerle dolmuş, taşacak bir yer aranmış ve sonunda kalemden kağıda kusulmuştur. 
 Hafiften rüzgar esmeye başladığında serinleyecek olmaktan doğan rahatlama hissi, titreşen ve sönmeye yüz tutan mum alevi nedeniyle yazmak daha da zorlaşmaktadır. Yazmak için görmek gerek midir, bilinmez. Bakacağız. 

  Ne duruyorsun dedi, anlat hadi.
        -Ne anlatayım? dedim. 
  Derdin nedir, söyle işte, seni dinliyorum.
        -Anlatamam.
  Hep seni dinlememi istemiyor muydun? Bak işte buradayım.
        -Yıllardır yoktun. Karabasanlarım hücrelerime yapışmış. Çıkmıyor. 
  Olur mu canım öyle şey?  
         -Oluyormuş demek.
  Hadi hadi, nazlanma.
          -Naz değil o, yılmışlık. Bir de sıkılmışlık. Evet evet, hemen herşeyden sıkılıveriyorum. Tamamlayabildiğim tek bir cümle yok hayatta. Kelimeler bile yarım kalıyor. Hecelerinden değil de seslerinden bölünerek anlamsızlaşıyor hayat. Kaybolup gidecekmişim hissinden sıyrılamıyorum. Ormana karışmak istiyorum oysa. Dereleri tepeleri aşıp, taşlardan sekip, birden kanatlanıp da uçmak, uçmak, uçmak...

   Kaybolmaktan ölesiye korkuyorum. Parçalanmaktan. Hayat gibi yarım yamalak olup, toplumun tam orta yerinde ne yapacağını bilemeden kalakalmaktan. Çay değil de bu kaygı uyutmuyor. Oysa gece yarısını geçeli çok olmuş. Evlerin ışıkları tastamam sönmüş. Bense balkonda oturmuş rüzgardan titreyip duran zavallı bir mum alevinin cılız aydınlığından medet umuyorum. Uyumak, dinlenmek ve huzurla uyanmak istiyorum. Yorgunum. 

   Ve mum sönüyor. Anlıyorum ki mum aslında hiç yanmıyormuş. Yazmak için de görmeye gerek yokmuş. Tıpkı seninle konuşuyor olmam için yanımda, karşımda ya da buralarda biryerlerde oturuyor olmana gerek olmadığı gibi. Telefon diye birşey var evet. Ama sen illaki varmışsın gibiyi oynamak istiyorsan gel buyur. Çay koyayım mı sana da? Uykun gelmiştir şimdi. Ya da git uyu. Yarın konuşuruz artık. Hadi iyi geceler. 
     

 Kadınla erkek kahve dükkanının iç kesiminde oturuyor. Kadınla kadın bahçede. Aralarında çapı geniş, eni dar bir cam var.  Erkeğin yüzü dışarıdaki kadına dönük. Ara sıra birbirlerine kaçamak bakışlar atıyorlar. Erkek yanındaki kadınla konuşmaya devam ediyor. Aralarında iş ya da arkadaşlık ilişkisi var, çift değiller. Dışarıdaki kadın göz hapsinde olduğunu fark ettiğinden beridir süzülüyor. Erkek kabardıkça kabardı. Kuşgillerin kur yaparkenki duruşuna sahip artık.
  Hava açık. Rüzgarın serinliği olmasa güneş kavuracak. Güzden hallice bir bahar sonrası nihayet yaz geldi. Öğle molası açık alanda gezmeye yetecek kadar uzun olsaydı, çamlıkta biraz dolanır, oradan da iskeleye geçer, denizi seyrederek yarım kalan romanımı tamamlardım. Tabi ki bir sahil kentinde yaşıyor olsaydım ve tabiki de  öğle tatilim olsaydı, bir de en azından yarısı tamamlanmış bir romanım... Şimdilik hayal kurmaktan daha doyurucu yapacak bir şey yok.
  Ne diyorduk? Kadınla kadın gitmişler bile. Erkek az önce yanında oturduğu kadının karşısındaki koltuğa geçmiş. Kahve dükkanı dolu. Koku baş döndürücü. Miskin miskin kahvemi yudumluyorum.
  Aniden mevsim değişiyor. Sonbahar geliyor. Aylardan eylül. Yer hastane bahçesi. Ya da otopark mı demeliyim? Evet bu daha uygun olur. Arabaların çoğu gitmiş. Benimle birlikte benim gibi nöbet tutan diğerlerinin araçları kalmış sadece. Hastane uykuda, şehir uykuda. Uyumayan sadece acil servisler. Bir de gece turuna çıkmış kediler. 
  Kahvemi yudumluyorum. Derin bir nefes alıyorum. Soğuk  Ankara gecesinin kokusu içime doluyor, titriyorum. Bir aile geliyor. Yanımdaki çardağa oturuyorlar. Belli ki onları da uyku tutmamış. İçlerinden genç olanı "yapabileceğimizin en iyisini yaptık, Antalya'dan geldik, en iyi hastane burasıymış. Burada gereken her şey yapılacak üzülmeyin" gibisinden bir şeyler söylüyor. Kaçamak bir bakış attığımda fark ediyorum; orta yaşlı bir amca ve teyze var aralarında. Birbirlerine sokulmuş ağlıyorlar. Kadın değil de erkek ağlıyorsa sorun büyük demektir. Zaten dokunsan ağlayacak bir ruh halindeyim. Kahvemi de alıp kalkıyorum. Son zamanlarda yapabildiğim tek şey kaçmak zaten. Ruhum iletişimsel depremlerle sarsılmış. Gücüm, Maslow  piramidinde temel ihtiyaçlarımı gidermeye ancak yetiyor. Her zorlukta aptala yatıyorum. 

MAGANDA

  Yeni nesil asfalt kaldırımda, elleri cebinde ilerliyordu. Önü sıra da, ayağına denk geldikçe vurduğu, fazla uzağa gidemeyen, havası sönmüş eskice bir futbol topu.  
   Düğün mevsimiydi, aylardan ağustos. Saç telleri terden birbirine yapışmış, ince bir tutam da alnını iki kıt'aya ayıracak şekilde burun köküne uzanmıştı. Ayrımcı bu tutamın ucundan ara vermeksizin sızan ter damlaları burnunun fazlasıyla basık, çenesinin de yeterince çıkık olmasından dolayı, başka hiçbir yere uğramayıp alt dudağı ile buluşuyordu. Perçeminin aksine ayrımcılık sevmeyen ergen kişilik yapısı, herkese eşit uzaklıkta yaklaşıyordu. Anneciğinin öpüp koklamalarına izin vermeyi bırakalı çok olmuştu mesela. Yine de ölse, insan, "çocukmuş be yavrum" demekten kendini alamazdı.  Öyle de oldu. Kimliği belirsiz bir yorgun kurşun gelip de şah damarına saplandıktan sonra otopsi raporunun soğuk cümlelerine inat morg görevlisinin yararsız sıcaklığı ile ağzından döküldü bu acı cümle. Oysa sadece satırlarda kalmalıydı. Bir romanın ya da hikayenin hatta şiirin orta yerinde. Hayatın değil. 

    

Daldan Dala

 Yazmakla konuşmak bir olur mu hiç! Ne derler; söz uçar yazı kalır. İnsan kalır mı , kalmaz. İnsan giderse de eseri kalır. Konuşarak değil, yazarak söyledikleri kalır. Ben kalır mıyım, onu Allah bilir. Yine de ne kadar yazarsan yaz; Sultan Süleyman'a kalmamış dünya, sana bana kalır mı, kalmaz. Varsın kalmayıversin, sen yine de yaz. Yazmak iyidir. Neden diye sorma, neden diye yaz. Yaz ki, altına cevabımı yazayım. 
 Bitmedi. 
 Kuru kuruya yazmak olur mu hiç, olmaz. Önce oku, sonra yaz. Sonra üçün beşin karesi kadar sefer yine oku ve ondan sonra yaz. Okumadan yazma, bir de yazdığını okumadan geçme. Bir sefer değil, iki üç sefer oku. Sadece şimdi değil, yarın da oku. Bil ki yarın başka bir kafa olacak o omzun üzerinde. 
 Kafa önemli. Kafada beyin var, beyinde hayat. Beyni çıkar, ne kalır geriye? Top. Evet evet, bildiğin top. Şu bilmem kaç milyon gözün takip ettiği, ayaktan ayağa seken top. O da şanslıysan. Kim top olmak ister, ben istemem. Ben koltuğumdan memnunum. Sen ister misin? İstediğini sanmam.
 Yine bitmedi. 
 Ne diyorduk? "Ekinler baş vermeden, kör buzağı topallamazmış."  Bu dörtte mi geçiyordu, üçte mi? Gerçi iki de olur, bir de olur,  bilemedim. İzlemesine izlemişimdir ama hatırlayamadım. 
  Hatırlamak. Ne kadar da can sıkıcı bir eylem. Kimisi çok hatırlar. Öyle inciğini cıncığını, cılkını çıkarana kadar hatırlar. Ben pek hatırlamam. Unuturum hemen. Ne güzel di mi? Ben güzel değilim. Elim, yüzüm; eh işte idare eder. Ama ruhum çirkin benim. Sevmiyorum ruhumu...

KANIKSAYIŞ

İlk Gün;
 Başımda bir duman; en dağılmayanından. Kulaklarımı dolduruyor bir ses; tınısı tiz mi tiz. Başımdaki duman kara değil, tozpembe. Kalbimde acı verici bir his; tarif etmesi zor. Sanki bir yaz güneşinin altında duran siyah taşları almışlar, göğsümü yarıp içeri doldurmuşlar. Oysa mevsim bahar bile değil. Tuhaf.
 Bir şiir yapışmış dudaklarıma. Evirip çevirip okuyorum.

Kadehim dolu,
Taşana denk.
Kadehimde hüzün,
Bir de sensiz olmak duygusu;
Kadehimde özlem,
İçiyorum yokluğunu.
Kadehimde aşk,
Aşıkların hepsi sen.
Dudaklarım, susuz kalmışlığın kurusu.

İkinci Gün;
  Yine yalnız oturuyorum bu soğuk bankta. Tenime değiyor, geceden kalma çiğ taneleri. Kulaklığımda hüzne hüzün katan boğuk şarkıların yankısı. Bir kedi miyavlıyor çalıların arasında. Bir kedi, karnı aç. Zihnimse öyle bencil ki acıyamıyorum ona. Acıyamıyorum kendimden başka herhangi bir mahluka.

 Üçüncü Gün;
    Bugün yine, senden sonra ve öncekilerden önceki her gecede olduğu gibi oturuyorum o kahrolasıca bankta. Beynimin oluklarında yokluğunun yankısı dolanıyor. Unutmaya çalıştıkça ben, buradayım diye bağıran bir gitmişlik. Dünya dönüyor oysa biliyorum, hissediyorum da yararı yok. Başım dışında dönen hiçbir şey umrumda değil. Bırakılmış her aşık gibi ben de bencil bir yabaniyim. Canlı cansız herşeye küskün bir mendebur.

Dördüncü Gün;
  Pervaneler sinmiş ağaç kovuklarına. Gökyüzünü yıldızlar değil, uçakların yanıp sönen ışıkları aydınlatıyor. Gecenin ayazı iliğime işlerken, yüreğimin yangınından başka bir ısı değişimini umursayamıyorum. Sokaklarda kediler, köpekler ya da kimsesiz çocuklar üşüyormuş kimin umurunda. Ben yalnızca kendi kimsesizliğime ağlıyorum. Gözlerimde yaş kalmamış ya kar tanelerinin tenime değdikten sonraki ıslaklığına sığınıyorum. Yeni maskem işte bu benim. Ağlayan bir soytarı. Ki hiç sevmem soytarıları. Onların yalana bürünmüş dünyaları kimin umurunda, ben sadece hayat ile arama ördüğün yalan duvarına ağlıyordum. Ve kızıyorum zavallılığıma.

Beşinci Gün;
  Yoktun, vardım
  Geldin, varlığımı keşfettim
  Yoksun, yokum...

Altıncı Gün;
  Melankoli can sıkıcı. Bir o kadar da gereksiz. En iyisi Bob's Burger izlemeli.

Yedinci Gün;
  Ne diyorduk??

DELİ KAFALAR

  "Yok say beni" dedi geçen gün kulağıma eğilip. "Hadi oradan" diyemedim. Hemen bir psikolog buldum, "dostum" dedim, "kafamda yılan var". Psikolog boş boş yüzüme bakıyor tabi. "İçinde değil canım, ensemde" dedim. Haaaa diye anlamış ve rahatlamış bir ifade bekliyorum ama yok. O, boş boş bakmaya devam etti, ben de anlatmaya devam ettim. "Arada saçlarımın kıvrımları arasında süzülür, tepemin tasına gelince kulağıma doğru eğilir sonra da bana ölülerden bahseder" diye ekledim. Psikolog önce iki kaşını birden havaya kaldırdı, kaşlar kalkınca otomatik olarak gözleri irileşti tabi, sonra da altta duran bacağını diğerinin üstüne attı, elindeki kalem ile dizinin üzerinde duran dosyaya birşeyler karaladı. Beni yanlış anladığını o an fark ettim. "Dur dostum" dedim, "sen beni çok ama çok yanlış anladın. Sorun bende değil, yılanımda. Son zamanlarda pek bir içine kapandı. Artık eskisi kadar sık konuşmuyor benimle". Psikolog kafasını önündeki dosyadan kaldırdı, yüzüme baktı. Elindeki kalemi dosyanın üzerine bıraktı ve ayağa kalktı. Sonra da "git kendine veteriner bul manyak kadın, ben ne anlarım yılan psikolojisinden" dedi ve kolumdan tuttuğu gibi beni kapı dışarı etti. Ben de durur muyum, paramı geri aldım tabi. Sonra da o parayla yılanıma güzel bir atkı aldım. Sevindi garibim. Meğer ilgi istiyormuş.

ARTIK BENİM DE BİR HOBİM VAR

  Eveeet değerli dostlar. Uzunca bir süredir buralarda yokum. Hastalıktı, oydu buydu derken geceleri uykumu kaçıran başka bir uğraşı edindim. Her şey, bilgisayar da dahil parlayan hiç bir ekrana bakamaz hale geldiğim, boş vakitlerimi salya sümük koltukta uzanarak harcadığım kış günlerimden birinde başladı. Madem ki yazamıyorum, ben de  çizerim o zaman diyerek aldım elime 0.5 uçlu çıtçıt kalemimi ve başladım oğlanın resim defterini  karalamaya. 

   Kış, hava buz, hastayım, o yüzden haftalardır oğluşa sarılamıyorum diye özlemini duyduğum aile sıcaklığı var. üçümüzün olduğu bir fotoğrafı açtım, başladım çiziktirmeye. Ay bir zevkli, bir zevkli... Çoook eskiden de kara kalem çizimi yapardım ama üzerinden yıllar geçmiş, kendime güvenim yok tabi, baktım oluyor gibi, her boş vaktimde orayı burayı karalarken buldum kendimi.

   Sonra o da yetmemeye başladı (ki bu açgözlülük iki üç gün içerisinde oluyor), gittim kendime guaj boya aldım. O tabi normal kağıda olmadı. Kağıt suyu gördükçe büzüştü kaldı. Önce Yusuf'un eski bir boyama kitabının kapağını yırtıp arkasına alttaki balerin resmini yaptım, sonra da evde boş boş duran, yapboz için kullandığım mukavvaya, alttaki diğer guaj boyama resimleri yaptım. Tabi durur muyum, hepsini instagram hesabımda paylaşmaya başladım. Bu arada bir instagram hesabım var ve kullanıcı adım; eliffff.sahinnnn  (Başka türlü link verilebiliyor mu, bilmiyorum.)

  

    Resim yapmak gerçekten çok keyifli bir uğraşı. Dört beş guaj resimden sonra artık yağlı ya da akrilik boyamaya geçme isteği belirdi bende (ayran gönüllünün alası olduğum doğrudur). Kendimi Kızılay'da buldum. Youtube' daki resim yapan abla ve abilerden gördüğüm kadarıyla bir ihtiyaç listesi vardı zaten aklımda. Tabi kırtasiyeye girince kendimi tutamayıp yağlı boya ile bir kaç tane tuval, sulu boya takımı ile kağıdı, çeşit çeşit fırçalar, palet ve daha bir sürü şey alıp internet fiyatlarında da az bir ücret ödeyip çıktım. 

   Ve tabi büyük bir keyifle yaptığım onca resmi sizinle paylaşmazsam olur mu? (Bu arada bazı resimleri internetten bulduğum fotoğraflara bakarak yaptığımı belirteyim.)

Karakalem Çalışmalarım

İşte bu benim minnoş ailem :)

Bu da oğluş ile olan resmim. 

Salvador Dali ve Egon Schiele kopyalarım. (Bunları yıllaaar yıllar önce yapmıştım. Annemin evinde buldum.)

Guaj Boya Çalışmalarım

"Tepedeki Ev" (belli de olduğu üzere ilk guaj çalışmam)

"Balerin"

"Çaka'da Gün Batımı"

"Kutup Gezisi"

"İki kafadar"                                      Oğlum için kopya kedi 

Bu da "uçurtma uçuran yusuf" olsun

Yağlı Boya

"Sahandaki Meyveler" 

(Evde otantik bir şeyler aradım ancak sadece bu bakır sahanı bulabildim :)) )

     Sevgiyle kalın... ;)