VEDA 44 (Berna)

   Aklıma geldikçe delirecek gibi oluyordum. Kıskançlık ya da içinde sevgi kırıntısı barındıran herhangi bir duygu değildi hissettiğim. Kızıyordum. Beni aptal yerine koyan tüm o insanlara, belki de daha çok kendime kızıyordum.  

    Telefon çaldığında hastanenin girişindeydim. Oktay’ın sekreteri arıyordu. Ameliyat ettiği hastası gelmiş, ısrarla kendisini görmek istiyormuş. İzinden ne zaman döneceğini soruyordu. Kendisiyle yarım saat önce konuştuğumuzu, hala yoğun bakımda olduğunu söylediğimde ve neden zırt pırt aradığını sorduğumda Oktay’ın durumundan haberi olmadığına, çok üzüldüğüne ve şaşırdığına dair bir dolu laf sıralamıştı. Ben daha önce kim bilir kiminle konuşmuşum? Öğrenmek falan istemiyordum. Oktay’a aldığım eşyaları ve cüzdanını ağabeye verdikten sonra Onur’u bile görmeden çıktım, taksiye bindim.

    Bizim araba havaalanındaydı. Belki nereye park ettiğini bulamayacaktım ama tek tek aramaya razıydım. Olmadı bir uçağa biner giderdim. Halihazırda yirmi gün iznim vardı. Zaten İstanbul’a bunun için gelmemiş miydim? Artık kalmam için de bir sebep kalmamıştı.

   Taksinin arka koltuğunda, camın önüne dirseğimi dayamış oturuyordum. “Kaçmak çözüm değil” dedi bir ses. “Bekle de biraz konuşalım. Üstelik her şeyi yanlış anlıyorsun.” “Artık konuşmak istemiyorum.” Dedim. “Anlamadım?” Dedi, taksinin iri yarı, arabaya tıkıştırılmış görünümlü şoförü. “Size söylemedim.” Diye cevap verince koltuğuna gömüldüğünü fark ettim.

   Camın dışında, yansımamın olması gerektiği yerde Oktay’ın silueti vardı. Kafa kafaya vermiş oturuyorduk. Yolu çevreleyen ağaçların ya da yüksek binaların gölgesinden geçerken belirginleşiyor; güneş içeri sızdığı anda silikleşiyordu. “Gelme” dedim “artık seni bile görmek istemiyorum.” “Hastasın sen, bensiz yapamazsın.” Dedi alt geçide girmeden hemen önce.  Yanılıyordu.

   Havaalanına girdikten sonra bir süre ne yapacağıma karar vermeye çalıştım. Ne kadar uğraşırsam uğraşayım çarkı döndüremiyordum, kafamın içi bomboştu. Sanki bembeyaz bir ışıkla çevrelenmiş gibiydim. Aydınlık beni düşünemez hale getirmişti. Etrafta dolanan insanlar vardı ancak teki bile alanı dolduran eşyalardan farklıymış gibi gelmiyordu. Ben de düşünmekten vazgeçtim. Zaten bir planım yoktu. O andan sonra da olacak değildi. Otoparka yöneldim. Tek tek katları gezmeye başladım. Yarım saat kadar sonra ateş kırmızısı tamponu gözüme çarptı. Anahtarı çıkardım. Kapıyı açmamla birlikte o bildik koku burnuma doldu. Midemin bulanmasına ve sabah yediğim omletin, içindeki maydanoz kalıntılarıyla birlikte ön lastikleri boyamasına engel olamamıştım. Bulantı o kadar fazlaydı ki, ağlamaya başladım. Öyle hıçkırarak falan değil ama sarsılarak. Nereden ve neden geldiğini anlayamadığım gözyaşları ara ara öğürmelerle kesiliyor sonra yeniden akmaya devam ediyordu. 

   Anahtarı ön koltuğa attım, kapıyı kapattım, otoparktan ayrıldım. Bir tuvalet bulup yüzümü yıkadım. Daha iyi hissediyordum. Tuvaletin giriş kapısının hemen karşısında boş bir tezgah vardı. Oraya çıkıp oturdum. Duvardaki prizlerden birine telefonumu taktım. Şarjı bitmek üzereydi. 

   Seyahat acentelerinin sitelerinde dolanmaya başladım. Kendime bir tur arıyordum. Bugün ya da yarın çıkışlı bir seyahat bulamadım. Avrupa’nın herhangi bir yerine giden uçakların bilet fiyatlarına baktım. Dubrovnik’te karar kılmıştım. Uçuşa sadece birkaç saat vardı. Önce bileti sonra da yurt dışı harç pulunu alacaktım. Dış hatların olduğu kata gitmek üzere tuvaletten çıktım.