-Canım benim, nasılsın?
-Eh işte aynı, bildiğin gibi. Oysa bildiği bir şey yok. Nasıl bilebilir! İnsan en sevdiğinin bile acısını ancak paylaşabilir. Ufacık bir pay alır kendine, sonra ondan dokunaklı bir maske yapar ve yüzüne takar. Üzüntü, dert öyle dışarıdan ölçülür, biçilir bir şey değil ki tartabilesin. Tartıp da bölüşebilesin. “Şu kadarı senin olsun, bu kadarı da bende kalsın.” “Benim gücüm bu kadarına yetiyor işte, sıkma canımı da al şunu!”, diyesin. Ama olmuyor işte.
Aslında hepimiz anlatabildiğimiz ölçüde iyiyiz. Anlaşılsın, anlaşılmasın.. Önemi var mı?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder