VEDA 32 (Berna)

   Kapıdan çıkarken sevgili saç bakım uzmanımla geçen konuşmamızın etkisindeydim hala. Mutluydum, rahatlamıştım. Her şeye rağmen umut doluydum. Bitmesini hiç istemediğim bir haldi bu. Bahçe kapısına sardırılmış pembe güllerin arasından geçerken içime derin bir nefes çektim. Gerçek gül kokusunu tüm hücrelerime doldurmak istercesine uzun bir soluktu bu. O an, ayaklarımdan zemine çakılı kalmama sebep olan o görece uzun; yüreğimin kıpır kıpır olmasına, aldığım soluğun ciğerlerimde hapsolmasına sebep olan o büyülü an, aşık olmaktan bir türlü vazgeçemediğim adamla göz göze geldiğim andı. Aradan yalnızca üç gün geçmiş olmasına rağmen yüz yıl geçmişçesine bir bitkinlik kuşattı uzuvlarımı. Düşmemek için kolumu yana uzattığımda avuç içimde yakıcı bir acı belirdi. Yüzümü buruşturarak elimi çektiğimde fark ettim, üç ayrı noktadan sızmakta olan kanı. Kafamı tekrar kaldırdığımda hızla yanıma gelmekte olduğunu gördüm. Avuç içimde beliren bu fiziksel acı kolumdan yüreğime ulaştığımda geçen on yılın hayal kırıklıkları yeniden dimağımda canlandı. Kaçmak istiyordum, uzaklaşmak, olabildiğince hızlı koşup kaybolmak, kaybettirmek izimi ve silmek aldığım yaşların tüm etkisini. Belki o da bir hayaldi; sadece bedensiz bir yansıma. Öyle olduğunu umarak yanından geçip gitmek üzereydim. Kolumdan tuttu. Cebinden çıkardığı peçeteyi avcumdaki yaraların üzerine doğru kapattı.
“Nereye gidiyorsun?” diye sordu.  Nereye olacak, senden kaçabileceğim herhangi bir yere demek istedim. Yapamadım, yapmadım. “Ona.” dedim. Elimi bıraktı. “O da kim?”  Öfkeli olmasını bekliyordum ama daha çok şaşırmış gibi görünüyordu.
   “O işte. Senden önce o vardı. Hatta hep o vardı. Hayal ettim ben onu. Kendim yarattım. Yanımda olmadığın, hatta yanımda iken aslında yok olduğun anları bile onunla doldurdum ben. Ama silebilirim. İstediğin an silip çıkarabilirim hayatımdan” demek istedim ama anlamayacaktı, biliyordum. Tüm o havada kalacak, hatta beni olduğumdan da aciz gösterecek sözcüklerin yerine “Fakülteden arkadaşım.” Dedim. “Onunla uzun zamandır planladığımız bir tatil vardı. Sana bahsetmiştim, unuttun mu?”
   “Hangi arkadaşın?” Diye sordu. Umutsuz ve de yarım bir gülümseme belirdi yüzümde. “Hangi arkadaşımı tanıyorsun da onu tanıyacaksın hayatım? Üstelik ne fark eder, gidiyorum işte. Kafam karışık son zamanlarda. Biraz tatile ihtiyacım var. Hem sen niye geldin, hayırdır?”

    Tekrar ellerini uzattı, “Tatilini erteleyemez misin?” diye sordu. “Ya da izin ver, ben de seninle geleyim.” Şaşırmıştım. Ne duyduklarıma ne de ışıltısını unuttuğum gözlerindeki samimiliğe inanabiliyordum. Olanlar hayalden de öteydi. İmkansızdı. Bu kez gerçekten de çıldırıyor olmalıyım diye düşündüm. “Gerçek misin sen?” diye sordum. Bakışları tıpkı eskiden olduğu gibi sıcacık ve berraktı. Gülümsedi. Bu kez; “Ben de sizinle geliyorum.” Dedi. Sesinde soru sorduğuna ya da rica ettiğine dair bir vurgu yoktu. Karalıydı, istekliydi. Yine de bu halinden şüphe etmek için yıllarca birçok gerekçe biriktirmiştim. “Keşke gelsen.” Dedim. “Ama gelemezsin ki, Roma’ya gidiyorum. Uçağa binemezsin.” Biraz durdu ancak yine kararlı bir şeklide, “Neden binemeyecekmişim, hadi bana da bilet alalım.” dedi. Erkeklerin bir kadını gerçekten istediği andaki çocuksuluğu değişmez bir durumdu. Gardı inmeye hazır her kadında merhamet duygusu uyandırır bir çocuksuluktu bu. “Neyse!” dedim. “Hadi beni havaalanına bırak. Nasılsa oradan dönmek istersin sen.” Elimi sımsıkı kavradı ve arabaya doğru sürüklemeye başladı. 

Devamı gelecek... ;)