VEDA 36 (Oktay)

  Pizza bitmişti. Kocaman pizzadan tek bir dilim almıştım ve pizza bitmişti. Oysa hep tersi olurdu. Bu kadar yiyebilmiş olmasına şaşırmam gerekirdi belki ama artık neye şaşıracağımı bilmiyordum. Çantasından çıkardığı ıslak mendil ile ellerini sildi, sonra bir tane de bana uzattı. Gülümsemeye devam ediyordu.
  “Arkadaşın ne zaman gelir?” dedim ve “Ne zaman gidiyoruz?” diye ekledim, gülümsemesinden cesaret alarak. Birden ciddileşti. Bir mendil daha çıkardı, ağzını sildi. Derin bir nefes aldı; “Arkadaş falan yok. Ayrıca neresi olursa olsun fark etmez, sadece buradan gitmek istiyorum. Üstelik sen gelmiyorsun.” Dedi. Sonra da masanın üzerindeki telefonu aldı ve kurcalamaya başladı.
  Umutsuzluğa kapılmaya başlamıştım. Belki de başından beri yanlış şey için endişeleniyordum. Çaresiz kalmıştım. Ne yapmam, ne söylemem gerektiğini bilmiyordum. Öfkelenmeli mi, üzülmeli mi yoksa boş versene deyip çantamı alıp gitmeli miydim? İçimden ağlamak geliyordu. Tüm olanlar bir kenara, yıllardır herhangi bir şey için tek bir damla gözyaşı dökmemiş olmama şaşırdım.
  
   Yemek boyunca birkaç kez telefonum çalmıştı. Açmak istememiştim. İşte yine çalıyordu. Ömür olmadığını umarak cebimdeki telefonu çıkardım. Hastanenin numarasıydı. “Hocam!” dedi telefonun ucundaki ses. “Sizi rahatsız ediyorum, özür dilerim ancak Ömür adında bir bayan sizinle görüşmek istediğini söylüyor.”
“İzinde olduğumu söylesene kızım!”
 “Raporlu olduğunuzu, hastanede bulunmadığınızı söylediysem de bir türlü inandıramadım. Belki siz kendisiyle konuşmak istersiniz.” Yerimden kalktım. Masadan uzaklaştım. “Şu an hiç müsait değilim. Onu sonra arayacağımı söyle.”

 “Hocam çok ısrar ediyor, zor durumda kaldık, lütfen!” Telefonun ucundan gelen hışırtı ve ufak bir gürültünün ardından Ömür’ün sesini duydum. Ne söylediğini anlayamıyordum. Kulaklarım uğuldamaya başladı. Göğsümdeki baskı ve ağrı dayanılmaz bir hal almıştı. Nefes almakta ve ayakta durmakta zorlanıyordum. Önce elimdeki telefon yere düştü, sonrası ise karanlık.  

Devam edecek... ;)