VEDA 25 (Berna)

Öyleydi. Kırılmaz bir kalbi vardı Onur’un. Sevmediğini yanına yaklaştırmazdı ama birini gerçekten sevmişse eğer, ne kadar eğilip bükülse de o kalbe bir şey olmazdı. Yoksa bana bunca yıl nu kadar dayanabilir miydi? Bazen ben bile kendime tahammül edemiyorken.

“Hadi, ben seni almaya geldim. Bir saattir burada oturuyorsun. Düşünecek bir şey kalmamıştır herhalde.” Güzel bir anın tadı damağımda kalmıştı. Kalkmak istemiyordum. Orada kalıp, yüreğimde kalan kırıntılarla yılların açlığını bastırmak istiyordum. Rüya olamayacak kadar gerçek, gerçek olamayacak kadar güzel bir an ile. “Ne güzel oturuyordum işte neden geldin ki?” dedim şımarık bir ifadeyle.  Defne’nin acıkmaya başladığını,  kendilerinin de yorulduğunu, bir şeyler yemeye gideceğimizi söyledi ve kalktı. Ben de yerimden kalkmadan önce son kez gözlerimi kapadım, derin bir nefes aldım. O an fısıltıyka; “Bekle!” dedi, “tekrar geleceğim, beni bekle.”  İrkilerek gözlerimi açtım, etrafıma bakındım. Kimse yoktu. Onur arkasını dönüp, bana seslendi. “Hadi ama! Geç kalırsak yer de bulamayız, hadi kalk!” “Tamam” dedim “geliyorum.” Bir an Onur’a onun burada olduğunu söylesem mi diye düşündüm ama vazgeçtim. Bu kez büyüyü bozmayacaktım. Artık o toy ve de ürkek halim geçmişte kalmıştı, korkmuyordum olacaklardan. Bana zarar vermeyecek, biliyordum. Sırf yeniden mutlu olmam için gelmişti.