AĞIT

İnce, ipince bir tel dökülür açık alnına,

Zülüf şaşar, ten şaşar; kara kaşın, kara gözün şaşar.

Ecel olur tel, batar göğsüne; kalbine dolanır,

Gökte ay, yıldız; yerde cümlesinin şavkı şaşar.

Bedenin uzanır toprağa, alabildiğine soğuk,

Bir zamanlar damarında ılık ılık akan kan şaşar.

Börtü böcek sakınır etini çiğnemeye,

Ruhu göçmüş, otuzluk bedenin şaşar.

Yokluğuna ağlar gözler, dilleri ağıtlar kuşatır,
Kulağında kalan son uğultu, kendi varlığına şaşar.
Söner yıldızlar, söner diye ay; Gün doğmaya utanır da,
Adem öldürene değil, böylesi genç ölene şaşar.