HAYALLER

 Tek bir ömür kime yetmiş. Ölümden korkmayan, kaçınmayan ya da ertelemek için elinden geleni yapmayacak olan kaç kişi var. Zaman azıcık olsun yavaşlasa ne olur sanki. Öyle çok hayal var ki oysa.. Şükürsüzlük böyle bir şey mi?  Tek ben mi varım dünyayı köşe bucak dolaşmak isteyen?  Aynı zamanda resimler, heykeller yapmak, müzikler bestelemek.. Ömründe bir kerecik olsun bir kitap yazmak bir anıt niteliğinde. Bir değil üç-beş çocuk sahibi olmak ve her birini bizzat kendi büyütmek. Onları sadece toplumun değil, doğanın da bir parçası yapmak. Aynı zamanda akademisyen olmak, araştırmalara imza atmak, çok ama çok çalışmak, gece gündüz demeden.

  Bir de bahçesindeki çiçeklerin arasında oğlumun hoplayıp zıpladığı, minik havuzunda ördeklerin yüzdüğü, kapı önü paspası mavi gökyüzüne gülümseyen, duvarları tüf taşından, mutfak kapısını açtığında içeriye mis gibi deniz kokusu dolan bir eve sahip olmak. Saçlarımın her bir teli bembeyaz olup da, torunlarımın bahçesindeki ağaçlara tırmanışını verandasında sevgiliyle birlikte kahve yudumlarken seyredeceğim bir eve..

  Daha kaç kişinin hayatına teğet geçecek hayatım dokunmadan? Zaman yok diye ertelediğim "bir faydası dokunmak" hayallerim daha kaç miskin gündüzün kurbanı olacak.

  Daha kaç gecem, kaç gündüzüm kaldı ki? 

  Kime yetmiş tek bir hayat.. Bırak elliyi altmışı, doksan dokuzuncu yaş gününde dahi keşke şunu da yapsaydım demeden tükenen kaç ömür oldu bu dünyada?

  Bir de şu korku yok mu? Sanki bir şeyler yapmaya başlarsam zamanın hızlanacağı korkusu.. Onu yenmekle mi başlamalı yoksa?